HTLV-I/II screening

Humaan T-lymfotroop virus (HTLV) type 1 en 2 zijn humane retrovirussen. Na infectie van een witte bloedcel met een van deze virussen vindt terugvertaling (‘retro’) plaats van het virale RNA naar DNA. Dit DNA wordt vervolgens ingebouwd in het genoom van de geïnfecteerde cel. Anders dan infectie met HIV leidt infectie met HTLV meestal niet tot ziekte. Bij enkele procenten van de geïnfecteerden veroorzaakt HTLV-1 ofwel adulte T-celleukemie, ofwel een neurologisch ziektebeeld (‘HTLV associated myelopathy’ (HAM), identiek aan tropische spastische paraparese (TSP)). De incubatietijd voor HAMTSP bedraagt enkele maanden tot jaren, die voor adulte T-celleukemie tientallen jaren. Bij enkele personen met HTLV-2-infectie is een HAMTSP-achtig ziektebeeld beschreven.

HTLV-1 is endemisch in Zuid-Japan, in Noordoost-Iran, in Centraal-Afrika en in het Caribisch gebied, inclusief Suriname en de Antillen. Overdracht geschiedt via seksueel contact, moedermelk, bloedproducten die cellen bevatten en vuile naalden. HTLV-2 is endemisch bij Afrikaanse pygmeeën, in Mongolië en bij vele indianenstammen in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. De overdracht vindt waarschijnlijk plaats zoals bij HTLV-1. HTLV-2-infectie treft men relatief vaak aan bij intraveneuze-druggebruikers in de VS.

De verspreiding van het virus gebeurt via:

• de borstvoeding (hierdoor worden ook baby’s van geïnfecteerde moeders besmet)

• een bloedtransfusie

• een orgaantransplantatie

• het delen van naalden

• onveilig seksueel contact

Symptomen

Vaak is het virus reeds tientallen jaren in het lichaam van de mens alvorens de eerste tekenen verschijnen. Circa één op de twintig mensen krijgt te maken met tekenen. Sommige mensen ervaren echter geen symptomen.

Gewrichten

HTLV-1 tast mogelijk de gewrichten aan (HTLV-geassocieerde artropathie) waarbij twee tot vier gewrichten getroffen zijn (oligoartritis). Iemand met septische (infectieuze) artritis kampt dan met een gewrichtsontsteking aan voornamelijk de schouders, polsen en knieën. Koorts, spierpijn (myalgie) en huidletsels treden gewoonlijk op bij het begin van de ontsteking van meerdere gewrichten.

Huid

Infectieuze dermatitis (ontsteking van de huid veroorzaakt door het virus) is eveneens één van de mogelijke klinische presentaties van het virus. Deze huidinfectie, die vooral kinderen treft, veroorzaakt eczeem (chronische huidziekte met droge huid en jeukende huid) en grote wonden.

Verlamming en neurologische tekenen

Bij circa één op de honderd mensen met een HTLV-1-infectie treedt schade op aan het ruggenmerg, hetgeen resulteert in een progressie verlamming van het onderlichaam. Meestal zijn veertigplussers hierdoor getroffen. De eerste tekenen zijn subtiel en bestaan uit loopproblemen, onverklaarbare valpartijen, spierstijfheid en spierkrampen, lage rugpijn, obstipatie, urinaire urgentie (een dringende behoefte om vaker te plassen) / urine-incontinentie, fecale incontinentie (onvrijwillig verlies van stoelgang) en gevoelloosheid of pijn in de onderste ledematen. In de loop van de jaren volgt progressieve spierzwakte in de benen, gevolgd door de verergering van de darm-, urine- en sensorische symptomen. De progressie is wel variabel: Sommige mensen zijn na enkele maanden al rolstoel gebonden terwijl anderen na vele decennia nog mobiel zijn. Andere neurologische aandoeningen komen soms ook tot uiting bij met HTLV-I geïnfecteerde mensen, waaronder een ziekte in de perifere zenuw (neuropathie), een spierziekte (myopathie), milde cognitieve gebreken, een amyotrofisch lateraal sclerose-achtig syndroom en tremoren (bevingen).

Geassocieerde aandoeningen

Een infectie met HTLV-I gaat soms gepaard met systemische symptomen zoals pulmonaire alveolitis, een ontsteking van het oog (uveïtis), een ontsteking van de gewrichten (artritis) en een ontsteking van de schildklier (thyeoïditis). Het Sicca-syndroom, dat zich kenmerkt door droge ogen en een droge mond, komt vaak voor. Cystitis (blaasontsteking met plasproblemen) en prostatitis (prostaatklierontsteking) komen sporadisch ook tot stand.

Diagnose en onderzoeken

Het virus is op te sporen via antilichamen via een bloedonderzoek. Bij veel mensen blijft de virale infectie sluimerend aanwezig zonder symptomen te veroorzaken. Daardoor wordt de diagnose soms per toeval ontdekt, omdat de arts het bloed onderzoekt om een andere reden.

Beschikbare consulten:
-Telefonisch consult HelloDoc